ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

O Στέργιος και η Πουλχερία ζουν σ’ ένα σπιτάκι έξω από το χωριό.
Ένα πρωί εκείνος χάνεται. Η Πουλχερία περιμένει και δεν ψάχνει, περιμένει... Η ζωή περνά κι εκείνη σκέφτεται το χωρισμό. Όταν ο Στράτος περνά απ’ το σπιτάκι, εκείνη ξυπνά και σκέφτεται: Αν έφυγε γιατί το ήθελε, δεν έχω αμαρτία να φύγω κι εγώ. Αν έπαθε κακό και δεν μαθεύτηκε, δεν έχει νόημα να χαραμίσω την υπόλοιπη ζωή μου να τον περιμένω... Όμως θα φύγω από το σπιτάκι γιατί δεν αντέχω την περίπτωση που θά ’ρθει και θα με βρει με τον άλλο.

Πούλησε το σπιτάκι και έφυγε με το Στράτο...

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Ο Τζον ζει ανάμεσά μας. Αναπνέει, κινείται, τραβάει ζόρια και πορεύεται. Σ’ ένα μεγάλο ζόρι ξαφνικά συνειδητοποιεί πως υπάρχει. Αμέσως μετά αναρωτιέται: Γιατί;

Κι έπειτα συνεχίζει να αναπνέει να κινείται και να ζορίζεται ψάχνοντας το γιατί, σα να μην του έφταναν τα ζόρια που είχε.

Κι έπειτα πάλι, μια στιγμή απ’ αυτές που θυμάται κανείς όταν του τύχει, φωτίζεται!

Όλες οι απαντήσεις έρχονται από μόνες τους και η ζωή του αλλάζει...

Συνεχίζει πλέον να αναπνέει να κινείται και να πορεύεται...

ΜΑΡΤΙΟΣ

Η Μαριγούλα είναι.

Πριν δεν ήταν. Τώρα είναι που τη γράφω.

Είναι όμορφη, παραπονιάρα και φοβισμένη. Φοβάται για το μέλλον της. Τι καλά όσο δεν ήταν... Δεν είχε τίποτε να φοβηθεί. Τώρα όμως που ήδη υπάρχει πρέπει να βρει ένα λόγο να συνεχίζει. Για την ομορφιά της δεν είναι σίγουρη, αλλά ακούει να της το λένε και την πιάνει το παράπονο που η ίδια δεν μπορεί να το νοιώσει. Εκείνη νοιώθει απλώς νοστιμούλα και φοβάται ότι αυτό δεν είναι αρκετό.

Η Μαριγούλα όμως φοβότανε άδικα και το κατάλαβε. Της έφυγε το παράπονο όταν ένοιωσε όμορφη και σταμάτησε να φοβάται μόλις τώρα, που κατάλαβε ότι το μέλλον της είναι εξασφαλισμένο. Φυσικά πριν δεν ήταν.

Τώρα είναι που το έγραψα...

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Ο Ντίνος επικοινωνούσε χωρίς προσπάθεια.

Αυτό που σκεφτόταν, το άκουγαν στη στιγμή αυτοί στους οποίους απευθυνόταν. Δεν χρειάστηκε να μάθει κάποια γλώσσα.

Κάποτε πέρασε από το μυαλό του πως η σκέψη του απαιτούσε μια γλώσσα. Τα ’χασε!

Σκέφθηκε μετά πως αυτή η γλώσσα ήταν η γλώσσα των άλλων που άκουγε.

Δεν χρειάσθηκε να ασχοληθεί συνειδητά για να τη μάθει. Μαθαινόταν παράλληλα με την ανάπτυξη της σκέψης. Μετά σκέφθηκε τη φρίκη αν γεννιόταν σ' ένα περιβάλλον που δεν μίλαγαν καμμία γλώσσα!..

ΜΑΙΟΣ

Η Βαρβάρα ζωγραφίζει. Από μικρή φτιάχνει έναν πίνακα. Ο πίνακας είναι μοναδικός γιατί θα τελειώσει μαζί με τη ζωή της και πρέπει να είναι ένας και σ’ αυτόν τον μοναδικό καμβά να αρχίσει και να τελειώσει. Κάθε γραμμή μπορεί να σβηστεί είτε διαλύοντάς τη, είτε καλύπτοντάς τη από πάνω με χρώμα. Δε θα πρέπει όμως να κάνει προσχέδιο αλλού ή να τον πετάξει και να πιάσει έναν άλλο. Αυτοί οι περιορισμοί ήταν βέβαια μόνο στο μυαλό της Βαρβάρας που κατά τα άλλα ήταν ΟΚ!

Ο πίνακας λοιπόν δεν τελείωσε ποτέ γιατί η Βαρβάρα από φόβο να μη κάνει λάθος στο θέμα, άργησε να ξεκινήσει και προχωρούσε αργά γιατί αν τελείωνε μετά τι θα έκανε μέχρι το τέλος της ζωής της;

Όμως η ζωή της τελείωνε πιο νωρίς απ’ ότι περίμενε και αυτό που είχε ζωγραφίσει μόλις που φαινόταν φτιαγμένο απ’ τις αβέβαιες μολυβιές της...

Ευτυχώς η Βαρβάρα κατάλαβε πότε τελείωνε η ζωή της κι έτσι την άλλαξε. Τώρα ζει μια άλλη ζωή και στο καινούργιο παιχνίδι του μυαλού της έβαλε κανόνες πιο απλούς ...

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο Αταπούρ (το όνομά του σήμαινε «αυτός που κερδίζει»), είναι περήφανος για το όνομά του.

Για την ακρίβεια όχι περήφανος αλλά χαίρεται που το έχει... Του δίνει μια αίσθηση σκοπού και ώρες - ώρες σκέφτεται ότι πρέπει να το δικαιώσει. Αλλά δεν ξέρει πώς. Κερδίζει τί; Είναι τυχερός στο τζόγο και κερδίζει; Κερδίζει τη ζωή; Και τι σημαίνει αυτό;

Κερδίζει σε ποιό παιχνίδι;

Μετά πάλι σκέφτεται ότι όλο αυτό είναι βλακεία.

Το όνομα του δόθηκε από κάποιον που δεν ήξερε πραγματικά το ποιος είναι και πώς θα εξελισσόταν. Οπότε θα έπρεπε απλώς να χαίρεται που έχει ένα όνομα εύηχο και με κάποιο νόημα και όχι ένα συνηθισμένο.

Μετά πάλι τελείως αναπάντεχα το μυαλό του παιχνιδίζοντας του λέει: όσο είσαι καλά έχει καλώς, αν όμως γυρίσει και γίνεις looser, τότε το όνομά σου θα ακουγόταν γελοίο...

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ας πούμε ότι σου δίνεται η δυνατότητα να αφήσεις πάνω σε μια πέτρα τόσο μεγάλη ώστε να χωράει άνετα στη χούφτα σου, όλη την κακή σου διάθεση, όλες τις πηγές της δυστυχίες σου, όλες τις έγνοιες σου. Μπορούσες να γράψεις επάνω της ή να σχεδιάσεις μ' οποιονδήποτε τρόπο τα προβλήματά σου ή να τη φορτίσεις μ' όλη σου την αρνητική ενέργεια.

Έπειτα πας κατά παράδοση σ' ένα ψηλό σημείο και την πετάς όσο πιο μακριά μπορείς. Ξέρεις ότι ίσως η πέτρα σου κτυπήσει κάποιον κατακούτελα, όμως οι πιθανότητες είναι ελάχιστες. Το κάνεις ή όχι;

Ο Νίκος χτυπήθηκε από μια τέτοια πέτρα τις προάλλες.

Ήταν ζωγραφισμένη με ένα ωραίο σχέδιο με έντονα χρώματα. Αν κάποιος δεν την έβρισκε δίπλα στο νεκρό σώμα και δεν ταίριαζε τόσο με αυτό που τον σκότωσε, δε θα μπορούσε να πει ότι κάτι τόσο όμορφο ήταν μια πέτρα της δυστυχίας. Συνηθιζόταν άλλωστε να θεωρείται το θύμα, θύμα της μοίρας και όχι μιας ανόητης συνήθειας. Θύμα του κακού του κάρμα που του έστειλε «την πέτρα».

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Η Ελευθερία είναι ένα πολύ κακομαθημένο παιδί.

Μεγαλώνει σ' ένα περιβάλλον πλούσιο υλικά. Όμως οι επιλογές της είναι αρκετά περιορισμένες. Πράγματα που ποτέ δεν άφησε τον εαυτό της να ζητήσει, έρχονται τώρα και της θυμίζουν ότι έχει κουρέψει τα άνθη της από μπουμπούκια και έχει μείνει μόνο το κοτσάνι. Ένα στολισμένο κοτσάνι!

Η Πίστη οπλιζόταν απ' το όνομά της. Μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Είχε τόσο γλυκό ύφος και άλλωστε δεν έκανε και τίποτε το φοβερό. Ό,τι έκαναν και οι φίλες της, μόνο που εκείνη δεν κινούσε ποτέ υποψίες. Ούτε και μετά από το σχολείο, οτιδήποτε και αν ήθελε να κρύψει ή να ελλατώσει φαινομενικά τη σημασία του, δεν της παρουσίαζε πρόβλημα. Ήταν άλλωστε μεγάλο ταλέντο στην απατεωνιά!

Το καλό με αυτές τις ιστορίες είναι ότι σου δίνουν την ελευθερία να πιστέψεις όποια ερμηνεία θέλεις.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

H Σοφία είναι επαναστάτρια από παιδί.

Επαναστατεί απέναντι σε ο,τιδήποτε συμβατικό και λατρεύει ο,τιδήποτε ανατρεπτικό. Γκρεμίζει όλους τους φόβους και τις αξίες και δεν φαίνεται να σκέφτεται τι θα βάλει στη θέση τους. Ξεχνάει να ασχοληθεί με τις ικανότητές της και τον εαυτό της.

Χάνεται στα συντρίμμια του κόσμου που γκρέμισε και ζητά βοήθεια.

Αυτοί που την αγαπάνε τη στηρίζουν και στέκεται ξανά.

Για να είναι εντάξει με τον εαυτό της κάνει ό,τι μπορεί για να χτυπήσει το σύστημα που την έφερε σ' αυτή τη κατάσταση, που όμως και υπηρετεί πλέον. Συναινεί ξανά σε ό,τι αντιδραστικό. Όχι όσο παλιότερα αλλά το ίδιο τυφλά.

Ώρες-ώρες καταλαβαίνει ότι ο τρόπος ζωής της «προδίδει» τις θέσεις της όμως νοιώθει αδύναμη(;) να κάνει την πραγματική της επανάσταση και παραμένει απλά στην αντίδραση...

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Ο άρχοντας του Σύμπαντος μια στιγμή (ρωγμή του Χρόνου) σκέφθηκε!

Ήξερε εξαρχής ότι αυτή του η σκέψη θα έφερνε καρπούς. Θα είχε αποτελέσματα, θα κατέλυε τα πάντα σαν κύμα. Θα σάρωνε την ύλη, θα προκαλούσε χαρές και λύπες. Αλλά είχε ήδη σκεφθεί και δε μπορούσε αυτό να το πάρει πίσω. Φοβήθηκε και προτίμησε να μη σκεφτεί τίποτε άλλο πάνω στη σκέψη του.

Τρύπωσε πάλι πίσω απ' τη ρωγμή που έχασκε και αφέθηκε στη Νιρβάνα του...

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Διάλογος μεταξύ Φθοράς και Θανάτου.

- Μας έχει ξεθεώσει το αφεντικό στη δουλειά...Εγώ μια ζωή να σου ετοιμάζω τα πάντα στο πιάτο και συ να μαζεύεις τα εξαντλημένα κουφάρια ίσα για τα τελειώματα.

- Μπα και μένα νομίζεις μ' αρέσει που μου τους κάνεις όλους για τα μπάζα; Δε προτιμάω εγώ να μού ρχονται μπουμπούκια κι ας μου αντιστέκονται περισσότερο, έχει κι αυτό τη γλύκα του.

Αλλά πού... μόνο για μεζέ...

- Εσύ όμως τουλάχιστον τους έχεις όλους σίγουρους. Εγώ που τα ακούω απ' το γερο-Χρόνο, -γιατί μερικούς δε τους καταφέρνω καθόλου εύκολα...- κι έχω απ' τη μια το αφεντικό κι απ΄την άλλη να ψάχνω τρόπους να καταφέρνω να στους παραδώσω ρετάλια...

Ξέρεις βέβαια συνήθως κάνω τη δουλειά χωρίς βία αλλά μερικές φορές -όταν με πιέζουν άνωθεν-, το τσακίζω το πράγμα...

- Μη το λες για τη σιγουριά τη δικιά μου... Για μερικούς - λίγους δε λέω - πιο σίγουρη είναι η δική σου επίδραση παρά η δική μου αποτελεσματικότητα.

Όσο για κάποιες «ιδέες» ή «νοήματα» ή τέλος πάντων κάποιες άυλες υπάρξεις, τα πράγματα είναι σκούρα... παλεύω διαρκώς αν και μάλλον αδίκως γιατί νομίζω κάτι παίζεται με το αφεντικό...

- Τι εννοείς;

- Πρέπει να υπάρχουν μυστικές συμφωνίες, ο γέρος κάτι φοβάται ή κάτι σέβεται...

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Είναι σ' ένα κόσμο που όποιος έχει μια ουσιώδη πρόταση να κάνει για το καλό όλων μπορεί να ζητήσει το βήμα και να εκφραστεί. Είναι η μέρα που θα μιλούσε δημοσίως. Τον πιάνει πανικός. Ντροπή που θέλει κάτι που δεν το αξίζει γιατί δεν μπορεί καν να το νοηθεί και να το μεταδώσει σχηματικά. Τότε συνηδειτοποιεί ότι καλύτερα να μη ανέβει στον άμβωνα, αλλά πάλι αφού αυτός ο ίδιος είχε κάνει την αίτηση πριν λίγους μήνες, θα ήταν προσβολή για αυτούς που δέχθηκαν την αίτησή του και για τον ίδιο του τον εαυτό...Κόλαση!

Η ώρα φτάνει κι αυτός έχει αναιρέσει μέσα του ό,τι λίγο πριν ήταν τόσο σημαντικό...δε μπορεί να υποστηρήξει κάτι που δεν πιστεύει πια...

Ξυπνά με όλη αυτή την αίσθηση της αγωνίας και την έντονη επιθυμία να βρεθεί στην ασφάλεια του «πραγματικού κόσμου». Εκείνες οι λίγες στιγμές, οι τεντωμένες ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο βάλανε τα «εισαγωγικά» στον πραγματικό κόσμο όταν θυμήθηκε μια τελευταία σκέψη του πριν πέσει για ύπνο:

«Τι θέλω τελικά απ' τη ζωή μου;»